پروانه وآتش اثر نصرالله پورجوادی

حديث پروانه و آتش در زبان پارسي مثلي است معروف و معناي آن نيز كم و بيش معلوم.اشعار فراواني در اين  زبان هست كه در آنها پروانه نماد عاشقي است كه با ديدن روشنايي چراغ يا شمع از دور، به سوي آن پرواز مي كند و ديوانه وار خود را به آتش مي زند. رفتن پروانه به سوي آتش و حتي سوختن آن امري است طبيعي، وليكن برداشت عارفانه و شاعرانه اي كه در فرهنگ ايران و ادبيات عرفاني از آن شده امري است تاريخي.شايد هيچ قوم و ملت ديگري چنينين برداشت شاعرانه اي  از پرواز پروانه به سوي شمع يا چراغ و سوختن و خاكستر شدن او در آتش نداشته باشد.مگر اينكه خود تحت تاثير فرهنگ شعر پارسي، شعر صوفيانه آن قرار گرفته باشد، مانند شاعران اردو زبان يا ترك.